Terug naar verhalen CLICK hier

Esox vraatzucht

Tijdens de clubavonden hadden we het er al vaak over gehad. De snoek het monster gaf veel stof tot discussies. Het was geen gewone snoek die zijn prooi naar  binnen zoog.  Het was een vraatzuchtig monster het takelde alles wat er in zijn bek kwam toe. Er gingen verhalen dat het bloed langs zijn kieuwen naar buiten stroomde als hij weer eens een prooi te pakken kreeg. Hij leefde in een hol onder de slootkant. Hoe groot of diep het was wist niemand. Hij was al weleens gevangen, in ieder geval aan de haak gehad, maar dan schudde hij met zijn grote kop en sneed met zijn
scherpe tanden de vislijnen door. Er was al van alles geprobeerd om hem te vangen, maar niemand was het ooit gelukt. Niemand had het monster ooit in zijn volle omvang gezien. De een vertelde dat het een snoek was van 135 cm de ander ging zelfs naar de 150 cm. Er waren vissers die het zelfs met een net probeerde, ze hadden hun waad-pak aangetrokken en slopen voorzichtig naderbij.  Ze wilde het net voor zijn hol hangen om hem zo te vangen. Maar ook dat lukte niet, hij was ze te slim af. Toen het net voor zijn hol hing gaf hij een paar snelle slagen met zijn staart en zwom hard tegen het net aan.  De vissers schrokken er van en lieten het net door de kracht van de vis los. Er moest toch een manier zijn om dit monster te vangen. Hij was een hoofdprijs geworden voor iedereen die zijn verhaal kende.  Voor zijn hol en waarschijnlijk ook in zijn hol groeide boomwortels van de boom die bovenop de
landweg stond. Ook dat gaf iedere keer weer problemen, je kon het monster in zijn hol niet goed aangooien met kunstaas. Hij leefde daar als de heerser over alles wat hem passeerde of aanviel zoals de vissers. Hij vrat eenden en grote vissen, ze hadden zijn kop weleens gezien, zijn bek bevatte streamers en metalen kunstaas.
De vislijnen hingen zijdelings langs zijn grote kop naar beneden. Wat een monster fluisterde menig visser ontdaan en met respect. De meeste hadden het al opgegeven en viste op de andere kleinere snoeken op afstand van het monsterhol. Toch was er iemand, zijn naam mag ik hier niet bekend maken, die onvermoeibaar doorging met het maken van allerlei kunstaas, want vond hij daar moest het mee gebeuren. Hij wilde niet met dood aas zijn eventuele vangst binnen halen. Het moest met kunstaas gebeuren, zo had hij al vele modellen en aanverwante ideeën uit zijn handen laten gaan. Maar er was nog niets bij waar het monster op reageerde. Toen
hij weer eens bezig was in zijn schuur bedacht hij iets waar het monster niet omheen kon. De volgende dag pakte hij zijn zwaarste hengel met de zwaarste lijn en arriveerde bij het hol. Hij zag nog juist een schim onder water het hol ingaan. Vandaag moest het gebeuren hij knoopte het ding wat hij de vorige dag had gemaakt aan de zware lijn. Hij kon het geen naam geven, het was gewoon een ding. Het was zwart en lang meer mag ik er niet over vertellen. Hij schraapte zijn keel en smeet het ding in het water. Onmiddellijk zag hij de rimpelingen in het water. Het
monster was wakker hij zette zich schrap, het kon zomaar gebeuren dat het monster zich eindelijk vergiste en het ding ging aanvallen. Weer een rimpeling, een schaduw onder water gleed langzaam het hol uit. Hij kon hem bijna zien, het monster stopte even en bleef stil liggend het ding begluren de visser besloot om het ding een kleine
beweging mee te geven. Dan een krachtexplosie en het monster grijpt het ding,  begint onmiddellijk met zijn kop te schudden. Deze keer krijgt hij het kunstaas niet los ook de draad is te dik om door te bijten. De visser wordt bijna in de sloot getrokken maar weet de krachtige run te pareren. Hij ziet het monster met zijn kop schudden en kijkt in de enorme bek. Half uit het water en opnieuw schuddend met zijn kop probeert het monster in een ultieme poging, zich van het ding te ontdoen. De hengel van de visser staat krom en hij hoort het nylon zingen zo strak staat het.
Dan een slappe lijn, het zal toch niet roept de visser, het zal toch niet! Hij draait snel zijn lijn binnen met de slinger van zijn molen en voelt dan plots dat het monster er nog aanzit. Voorzichtig en met beleid steeds dichterbij binnen draaiend komt het monster dichterbij. Nu komt het er op aan hij moet het monster nog uit het water zien
te krijgen. Hij grijpt naar het grote net dat hij speciaal aangepast had met een stevige steel. Hangt het net in het water en trekt het monster er boven. Trekt aan de steel en het net sluit zich. Met veel moeite zeult hij het net inclusief monster op de kant. Hij kon het niet laten en liet een oerkreet en kreeg tranen in zijn ogen. Hij
moest nu snel handelen meten, wegen en terug zetten was nu prioriteit. De rest blijft geheim, willen jullie het monster ook ontmoeten zoek dan het hol bij de boom die er nog steeds staat. En zie je een rimpeling dan weet je dat het monster wakker is.

Hans Teunisse